Jezus trok de woestijn in, veertig dagen en nachten, om zich te bezinning, om te vasten, om de woorden ‘Jij bent mijn geliefde zoon’ helemaal tot zich door te laten dringen.
In de tijd voor Pasen doen wij hetzelfde: vasten, bezinnen, stil worden, tot de kern gaan. Ons vasten kan op vele manieren; van minder of anders eten en drinken tot meer oog hebben voor de ander die ons nodig heeft. Vasten kan op de manier die bij jou past; ieder zijn eigen woestijnervaring.
Ik wil het nu niet hebben over een bepaalde vorm om het vasten in te vullen, maar over een basishouding. Over een manier van zijn die aan alles wat we doen, dus ook het vasten, vooraf zou moeten gaan: aandachtig zijn; er met heel je aandacht bij zijn.
In onze tijd is er groot gebrek aan aandacht. Continue worden we afgeleid van waar we onze aandacht op zouden moeten richten. De geluidjes van de mobiele telefoon roepen ons weg. We laten ons zo graag afleiden door alles wat er om ons heen plaatsheeft. En dan zijn het weer gedachten aan wat we nog moeten doen. Soms blijven we ronddolen in ons verleden of verdwalen we in zorgen of angsten voor de toekomst. Hoe vaak ben jij met jouw geest totaal ergens anders dan jouw lichaam is?
Jezus laat ons steeds opnieuw zien dat aandacht onze basishouding moet zijn. De aandacht van Jezus ging telkens helemaal uit naar degenen die zijn aandacht nodig hadden: de kwetsbaren, de zieken, de uitgestotenen. Vaak neemt Jezus ook iemand apart om hem of haar zijn volledige aandacht te geven. Jezus maakte zich leeg om zonder oordelen te zien; om al zijn aannames en herinneringen niet dat wat is te laten vertroebelen.
Zo mogen wij ook werken aan onze aandacht: om er helemaal te zijn voor de mensen die we tegenkomen op ons levenspad. Om de schoonheid van de wereld te kunnen zien. En om de stem die in ons binnenste spreekt te kunnen horen. Want ook wij mogen steeds opnieuw horen: Jij bent mijn geliefde zoon/dochter.
Ik wil u dan ook uitdagen om u te oefenen in deze basishouding van aandachtig zijn tijdens de veertigdagentijd. Om weer te leren luisteren naar een ander en de woorden in de stilte van je hart te bewaren. Om te zien wat is, zonder de automatische oordelen van ons innerlijke ego. Om weer één te worden met de Bron die straks met Pasen als een licht zal opgaan in ons en onze wereld. Het prachtige gedicht van Hein Stufkens mag daarbij een inspiratie zijn: dat wij mogen worden een oase van stilte, een tempel van rust, een spiegel van Zijn licht. Ik wens u oprechte aandacht toe in deze vastentijd!
Diaken Jeroen Hoekstra
Maak mijn hart een oase van stilte,
maak mijn lichaam een tempel van rust,
maak mijn geest een onbeschreven blad,
maak mijn ziel een spiegel van licht.
Maak mijn mond zonder oordeel,
maak mijn ogen onthecht,
maak mijn oren tot horen bereid.
Dat ik leer staan met lege handen.
Dat ik mag aanvaarden wat is,
mag vertrouwen wat komt,
mag loslaten wat was,
op adem mag komen ieder moment.
Alles begrijpend ben ik wijs,
niets grijpend ben ik liefde,
niets bezittend ben ik vrij,
niets waarmakend ben ik waar.
Toon mij het gezicht
van voor ik begon, maak mij
één met alles, één met allen,
één met de Bron.
Hein Stufkens